Στὰ ὄνειρα ποὺ εἶδε ὁ Σωτήρης Τσεπίδης σχετικὰ μὲ τὸ μοναστήρι εἶδε κι ἕνα ἁγίασμα στὴ ρίζα τῆς βόρειας πλευρᾶς τοῦ βράχου τοῦ μοναστηριοῦ. Ἔγιναν στὸ παρελθὸν προσπάθειες νὰ ἐντοπιστεῖ, ἀλλὰ χωρὶς ἀποτέλεσμα.
Μέχρι ποὺ τὸ 2011, τὴν ἡμέρα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ὁ Σωτήρης μαζὶ μὲ κάποιους οἰκείους του ἔκαναν μία ἀκόμη προσπάθεια. Αὐτὴ τὴ φορὰ εἶχαν ἕνα ἐπιπλέον στοιχεῖο. Εἶχε δεῖ ὄνειρο ὅτι δίπλα στὸ ἁγίασμα βρισκόταν μία μεγάλη ὀξιά. Μὲ βάση αὐτὴ τὴν περιγραφὴ τὸ ἀναζήτησαν ξανὰ καὶ τὸ βρῆκαν.
Τὸ ἁγίασμα ἔβγαινε ἀνάμεσα ἀπὸ δύο πέτρες, οἱ ὁποῖες σκεπάζονταν ἀπὸ μιὰ ἄλλη, μεγάλη, λαξεμένη πέτρα, γεγονὸς ποὺ δείχνει τὴν ἱστορία του. Στὸ σημεῖο ἀκολούθησε μία ἀκόμη ἐπίσκεψη καὶ τοποθετήθηκε πάνω ἀπὸ τὸ ἁγίασμα ἕνα μεταλλικὸ προσκυνητάρι μὲ τὴν εἰκόνα τῆς Μεταμορφώσεως.
Ἔκτοτε, λόγω τῆς δύσβατης περιοχῆς, οἱ ἐπισκέψεις ἦταν ἐλάχιστες. Τὸ μονοπάτι σχεδὸν ξεχάστηκε. «Στὸ δάσος ὑπάρχουν μονοπάτια ποὺ συνήθως γίνονται ἀδιόρατα μέσα στὴ βλάστηση… Ὀνομάζονται Holzwege» (Martin Heidegger).
Πρὶν λίγο καιρὸ ὁ Σωτήρης πῆρε ἕναν ἐργάτη καὶ ἄρχισε νὰ τὸν καθοδηγεῖ, προκειμένου νὰ ἀνοιχθεῖ τὸ μονοπάτι ξανά. Τὸ κατόρθωσε μέχρι ἕνα σημεῖο. Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα ἦταν δύσκολο, λόγω τῆς προχωρημένης ἡλικίας του.
Τότε τὸ ἔργο τῆς καθοδήγησης τοῦ ἐργάτη τὸ ἀνέλαβαν δύο ἄνθρωποι τοῦ μοναστηριοῦ κι ἐφέτος τὴν παραμονὴ τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου ἔφτασαν στὸ ἁγίασμα. Τὸ μονοπάτι δὲν εἶναι πιὰ ἀδιόρατο. Ἡ διαδρομή διαρκεῖ περίπου εἴκοσι πέντε λεπτά. Στὸ μέλλον μπορεῖ νὰ γίνουν ἀκόμη κάποιες ἐργασίες βελτίωσης. Σημασία ἔχει ὅτι τὸ μονοπάτι εἶναι πιὰ ἀνοικτό, δίνοντας ἔτσι τὴ δυνατότητα τῆς πρόσβασης στὸ ἁγίασμα καὶ τῆς ἄσκησης γιὰ ἐκεῖνον ποὺ θὰ τὸ περπατήσει. Νὰ κινηθεῖ τὸ σῶμα, νὰ ἀδειάσει ὁ νοῦς καί, λέγοντας τὸ Δόξα σοὶ ὁ Θεός, νὰ ἀφεθεῖ στὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.