Ὁ Παπαδιαμάντης τελειώνει τὸ διήγημά του Τὸ Ἄνθος τοῦ Γυαλοῦ, λέγοντας ὅτι ὑπάρχουν πράγματα ποὺ τὰ βλέπουν “μόνον ὅσοι ἦταν καθαροὶ τὸν παλαιὸν καιρόν, καὶ οἱ ἐλαφροΐσκιωτοι στὰ χρόνια μας».
Ἕνας τέτοιος ἐλαφροΐσκιωτος ἢ ἀλλιῶς σαλὸς ἦταν ὁ ὅσιος Ἀνδρέας, ὁ ὁποῖος ἔζησε στὴν Κων/πολη στὰ χρόνια τοῦ βασιλέως Λέοντος Α΄ τοῦ Μεγάλου (457-474 μ. Χ.) Κατά μία ἄλλη ἐκδοχή ἐπί Λέοντος Στ΄ τοῦ Σοφοῦ (886 – 912 μ.Χ.), ἡ ὁποία μᾶλλον δέν εὐσταθεῖ.
Ἀδιαφορώντας γιὰ τοὺς τύπους τῆς κοινωνικῆς ζωῆς, γινόταν καθημερινὰ θέατρο στὰ μάτια τοῦ κόσμου, σύμφωνα μὲ τὰ λόγια τοῦ ἀποστόλου Παύλου “θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμω, καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις» (Α΄ Κορ. 4, 9). Κάποτε μπῆκαν δύο ἄνδρες σὲ μιὰ ταβέρνα καὶ κάθισαν νὰ φᾶνε. Μέσα στὴν ταβέρνα ἔτυχε νὰ βρίσκεται καὶ ὁ ὅσιος Ἀνδρέας. Μόλις τοὺς εἶδε, ἄρχισε νὰ ἀστειεῦται μαζί τους καὶ κάποια στιγμὴ ἅπλωσε τὸ χέρι καὶ ἅρπαξε τὸ ψωμὶ τοῦ ἑνός. Ἐκεῖνος τοῦ εἶπε: “Κάτσε ἥσυχα, δαιμονισμένε. Γιατί ἁρπάζεις μὲ τόση ἀναίδεια τὰ ξένα πράγματα;” Κι ὅσιος Ἀνδρέας τοῦ ἀπάντησε: “Δὲν εἶμαι ἐγώ, ἀλλὰ ἐσὺ ἐκεῖνος ποὺ ἁρπάζει τὰ ξένα πράγματα”. Ὁ ἄγνωστος ἄνδρας δὲν τόλμησε ν’ ἀντιμιλήσει, γιατί ἦταν κλέφτης.
Ἕνα βράδυ στὴν ἐκκλησία τῶν Βλαχερνῶν στὴν Κωνσταντινούπολη γινόταν ἀγρυπνία καὶ μέσα στὴν ἐκκλησία βρισκόταν ὁ ὅσιος Ἀνδρέας μαζὶ μὲ τὸν μαθητή του Ἐπιφάνιο. Γύρω στὰ μεσάνυχτα, καθὼς ὕψωσε τὰ μάτια του στὸν θόλο τῆς ἐκκλησίας, ὁ ὅσιος Ἀνδρέας εἶδε ὀπτασία τὴ Θεοτόκο Μαρία νὰ συνοδεύεται ἀπὸ τοὺς λευκοφόρους, ποὺ ἄλλοι προπορεύονταν καὶ ἄλλοι ἀκολουθοῦσαν. Ἡ Θεοτόκος προχώρησε πρὸς τὸ θυσιαστήριο καὶ ἀφοῦ ἔκανε δέηση, ἔβγαλε ἀπὸ τὸ κεφάλι της τὸ κάλυμμα καὶ τὸ ἅπλωσε σὰν Σκέπη ἐπάνω στὸ ἐκκλησίασμα.
Ἡ ὀπτασία αὐτὴ τοῦ ὁσίου Ἀνδρέα τοῦ σαλοῦ καὶ τοῦ μαθητῆ του Ἐπιφανίου ἔγινε ἀφορμὴ νὰ καθιερωθεῖ ἡ ἑορτὴ τῆς ἁγίας Σκέπης, ἡ ὁποία ἀρχικῶς ἑορταζόταν τὴν 1η Ὀκτωβρίου καὶ τὸ 1952 μὲ ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μετατέθηκε στὶς 28 Ὀκτωβρίου.