“Ὁ ἄνθρωπος εἶναι αὐτὸ ποὺ τρώει” (“der Mensch ist was er isst”) ἔγραψε κάποτε ὁ Γερμανὸς φιλόσοφος Ludwig Feuerbach (1804-1872). Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο διατύπωνε, ἴσως δίχως νὰ τὸ ξέρει, τὴν πιὸ καίρια ἀλήθεια γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ὁ ἄνθρωπος γιὰ νὰ ζήσει, πρέπει νὰ τραφεῖ μὲ κάτι. Τὸ ζήτημα εἶναι μὲ τί τρέφεται.
Ἂν τὸ ζήτημα τῆς τροφῆς περιοριζόταν στὸ κρέας, τὸ ψάρι, τὰ ζωικὰ ἢ φυτικὰ προϊόντα, θὰ εἶχε μὲν τὴ δυσκολία του, ἀλλὰ δὲν θὰ εἶχε τὴν πολυπλοκότητα ποὺ ἔχει, ἂν στὴν τροφὴ συμπεριλάβουμε καὶ τὶς ἄϋλες τροφὲς μὲ τὶς ὁποῖες τρέφεται ὁ ἄνθρωπος. Ἐκεῖνα ποὺ δὲν τρέφουν το στομάχι, ἀλλὰ τρέφουν καὶ διαμορφώνουν τὸν ψυχισμό του.
Τρέφεται μὲ τὸν πλοῦτο ποὺ ἔχει ἢ τὴν φαντασίωση τῆς ἀπόκτησής του (πλεονεξία). Τρέφεται μὲ τὴν ἐξουσία ἢ τὴν φαντασίωση τῆς ἀπόκτησής της. Τρέφεται με τις ὑλικές ἀπολαύσεις ἤ τὴν φαντασίωσή τους (λαγνεία). Τρέφεται μὲ τὴ μεγάλη ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό του (ὑπερηφανία). Μὲ τὴ γοητεία ποὺ ἀσκεῖ ἢ τὴ φαντασίωση τῆς ἀπόκτησής της (κενοδοξία). Τρέφεται μὲ τὶς σκέψεις μνησικακίας γιὰ ἐκείνους ποὺ ἔχουν (ζηλοφθονία). Τρέφεται μὲ σκοτεινὲς καὶ καταθλιπτικὲς ἰδέες, ὅταν δεῖ ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ ἱκανοποιήσει τὶς ἀνωτέρω ἐπιθυμίες καὶ φαντασιώσεις (ὀργή, ἀκηδία, λύπη).
Εἶναι οἱ ἄϋλες τροφὲς, γιὰ τὶς ὁποῖες μίλησε ὁ Εὐάγριος ἀπὸ τὸν Πόντο, ἕνας ἀπὸ τοὺς πρώτους ἀσκητὲς ποὺ ἀσχολήθηκαν μὲ τὸ ζήτημα, ὅταν τὸν 4ο μ.Χ. αἰώνα μίλησε γιὰ τοὺς ὀκτὼ πονηροὺς λογισμοὺς ἢ ὅπως θὰ λέγαμε σήμερα γιὰ τὰ ὀκτὼ μοτίβα νοσηρῆς σκέψης: 1) Γαστριμαργία, 2) Λαγνεία, 3) Φιλαργυρία, 4) Ὑπερηφανία, 5) Λύπη, 6) Ὀργή, 7) Κενοδοξία, 8) Ἀκηδία.
Ὡστόσο, τόσο ὁ Εὐάγριος ὅσο καὶ ἄλλοι μύστες ὕστερα ἀπὸ ἐκεῖνον, μίλησαν γιὰ τὸν τρόπο ποὺ ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ἀπαρνηθεῖ μιὰ τέτοιους εἴδους δίαιτα καὶ νὰ γίνει ἄλλος ἄνθρωπος. Ἀλλὰ γιὰ αὐτὸν τὸν ἄλλο ἄνθρωπο χρειάζεται μία ἄλλη, ξεχωριστὴ σημείωση.